“Νέα Κανονικότητα"

Και κάπως έτσι εν μέσω καραντίνας (ναι στην Αγγλία είμαστε ακόμα σε καραντίνα μάλλον μέχρι τέλος Ιουλίου) γράφονται αυτές οι γραμμές.  

Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πάρα πολύ καιρό να γράψω αλλά δίσταζα διότι περίμενα και εγώ όπως όλοι να δούμε πώς θα εξελιχθεί αυτή η πανδημία και πώς θα είναι η επόμενη μέρα.

Στην Ελλάδα έχετε επανέλθει σε αυτό που όλοι λένε κανονικότητα. Στην Αγγλία προς το παρόν αυτό δεν γίνεται, παρότι τη Δευτέρα 1η Ιουνίου κάποιες τάξεις γυρίζουν στα σχολεία. Οι δουλειές παραμένουν κλειστές, τα καφέ - εστιατόρια, καταστήματα κλπ κλειστά επίσης και το μόνο μέρος που μπορεί ο κόσμος να πάει αλλά και πάλι με περιορισμούς είναι τα πάρκα. Ευτυχώς στη Μεγάλη Βρετανία τα πάρκα είναι άφθονα και μας χωράνε όλους. 

Κανονικότητα λοιπόν. Ή καλύτερα νέα κανονικότητα, αφού τίποτα πλέον δεν θα ναι το ίδιο μιας και από δω και στο εξής πρέπει να φοράμε μάσκες, γάντια και λοιπό εξοπλισμό για να προστατευτούμε από τον ιό. Καλό είναι να έχουμε μαζί μας αντισηπτικά και κάθε είδος καθαριστικά, ώστε αν πιάσουμε κάτι μολυσμένο με τον ιό να μπορέσουμε να απολυμάνουμε αμέσως τα χέρια μας. Πρέπει να προσέχουμε να μην αγκαλιαζόμαστε, να μην φιλιόμαστε, να κρατάμε 2 μέτρα απόσταση. Δηλαδή πρέπει να αλλάξουμε βασικά πράγματα στην καθημερινότητά μας για να είμαστε υγιείς. 

Αναρρωτιέμαι αν αντιλαμβανόμαστε πόσο περίεργο είναι αυτό που συμβαίνει. Κάνουμε σαν να είναι όλα αυτά φυσιολογικά. Είναι προφανώς μέρος της ανάγκης μας να αισθανόμαστε ότι τελικά μάλλον δεν άλλαξαν και πάρα πολύ τα πράγματα. Και ότι εντάξει θα συνηθίσουμε και όλα καλά. Σκεφτόμαστε άραγε ότι καλούμαστε να μεγαλώσουμε μία γενιά ανθρώπων που δεν θα μπορούν να αγγίζονται; Μια γενιά που θα μάθει ότι το να πιάσεις τον άλλον ίσως είναι ρίσκο για την ίδια σου την ύπαρξη;(!) Σε μία ηλικία που τα παιδιά κατά κύριο λόγο επικοινωνούν με το σώμα τους πρέπει να  τους στερήσουμε αυτή την επικοινωνία. Τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια ψυχολόγοι, ψυχίατροι, εκπαιδευτικοί και λοιποί ειδικοί μας ενημερώνουν ότι το πιο σημαντικό για τα παιδιά από 0-12 χρονών είναι η αγκαλιά, η σωματική επικοινωνία και το να αισθανθούν άνετα με το σώμα τους. Είναι μακρά η λίστα με τα υπέρ της σωματικής επαφής για τα παιδιά αλλά και για τους ενήλικες. Θυμίζω ενδεικτικά διάφορες έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί για τα οφέλη της αγκαλιάς και του φιλιού ακόμα και μεταξύ ενηλίκων. Και τώρα ξαφνικά όλα αυτά πάνε στο βρόντο διότι ήρθε ο covid19. 

Προφανώς δεν έχω κάποια άλλη πρόταση να κάνω σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε την παρούσα κατάσταση, απλώς ήθελα να παραθέσω την ανησυχία μου για το πώς η νέα γενιά θα ανδρωθεί μέσα σ’αυτές τις συνθήκες. Ας αναλογιστούμε ότι η ανθρωπότητα προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να δημιουργήσει “υγιείς” γενιές, χωρίς απωθημένα, χωρίς ντροπή για το ανθρώπινο σώμα, προσπαθεί να εξαλείψει το ρατσισμό προβάλλοντας το πόσο ίδιοι είμαστε ο ένας με τον άλλον. Τώρα ξαφνικά επικρατεί ξανά ο φόβος για τον συνάνθρωπο. Πήγα προχθές στο σούπερ μάρκετ και δυό κυρίες κόντεψαν να πιαστούν στα χέρια γιατί η μία πήγε κοντά στην άλλη (δηλαδή πέρασε τα 2 μέτρα απόσταση) και δεν σεβάστηκε τα μέτρα προστασίας. Σημειωτέον και οι δύο φορούσαν μάσκες. Στοίχημα ότι οι μισοί θα πείτε “ε ναι, σωστά, αφού πρέπει να προσέχουμε” και οι άλλοι μισοί θα πείτε “ε εντάξει, πώς κάνει έτσι”. Φοβόμαστε να περπατήσουμε στο δρόμο μήπως κολλήσουμε από τον διπλανό μας. Αυτό δεν το λες κανονικότητα, ούτε νέα κανονικότητα. 

Πώς ονομάζεται; Σας αφήνω να το ονομάσετε εσείς.